Het verschil tussen ervaren en onervaren schrijvers

Veel onderzoekers doen langer over hun onderzoek dan de bedoeling is. Kans is groot dat jij er een van bent. Hoe dat komt? Heinze Oost – een voormalig medewerker van de Universiteit Utrecht – schreef daar in zijn vijfdelige (en zeer aan te raden) reeks over onderzoeken het een en ander over. Ik kan me volledig aansluiten bij zijn observaties.

Volgens Heinze Oost zijn er 2 belangrijke oorzaken voor die vertraging in het onderzoeksproces waarover men het eens is. Namelijk het formuleren van de daadwerkelijke probleemstelling van het onderzoek én het schrijven over de bevindingen van het onderzoek. Het zijn beide grote struikelblokken.

Schrijven is een struikelblok

Je zou dus ook kunnen zeggen: schrijven is een groot struikelblok in het onderzoeksproces. En vooral het produceren van een eerste versie is voor veel beginnende onderzoekers – zoals promovendi – een groot probleem. Daarbij spelen perfectionisme, tijdgebrek, sterke zelfkritiek, niet genoeg zelfvertrouwen of te weinig motivatie een grote rol.

Beginnende schrijvers raken geblokkeerd omdat ze niet weten wat ze moeten doen, of omdat ze de verkeerde dingen doen, of omdat ze de goede dingen op het verkeerde moment doen. Herkenbaar?

Dat dat gebeurt is niet gek: als beginnend onderzoeker heb je nooit geleerd hoe goede schrijvers het schrijven aanpakken . Wat je waarschijnlijk wél hebt geleerd is dat het een goed idee is om een opzet te maken voor je tekst vóór dat je daadwerkelijk gaat schrijven.

 

 

Wat is het verschil tussen ervaren en onervaren schrijvers?

• Ervaren schrijvers besteden veel tijd aan de voorbereiding, onervaren schrijvers weinig.
• Ervaren schrijvers besteden weinig tijd aan het produceren van tekst, onervaren schrijvers (heel) veel.
• Ervaren schrijvers besteden veel tijd aan het reviseren van hun tekst, goede schrijvers weinig.

Maar dat betekent natuurlijk niet dat je daarom maar veel tijd moet gaan stoppen in voorbereiden (lees: een opzet maken)  en in herschrijven, en dat je daarmee als het ware vanzelf goede teksten krijgt en tijd bespaart. Nee, je moet de kennis hebben die ervaren schrijvers hebben.

Dat betekent dat je kennis moet hebben over het product dat je schrijft – en daar leer je veel over tijdens een cursus academic writing – en dat je kennis moet hebben of het proces van schrijven. Kort door de bocht betekent het dat onervaren schrijvers veel beter moeten leren nadenken over wat ze aan het doen zijn als ze aan het schrijven zijn.

Hoe pakken ervaren schrijvers dat nou aan?

• Ervaren schrijvers vragen zich af wat hun lezer over het onderwerp wil weten. Onervaren schrijvers vertellen wat ze weten.
• Ervaren schrijvers vragen zich af wat ze willen met de kennis die ze hebben. Onervaren schrijvers gebruiken de kennis die ze hebben.
• Ervaren schrijvers zien hun onderzoeksrapportage als een beargumenteerd antwoord op een relevante vraag. Onervaren schrijvers zien hun tekst als een verzameling geordende feiten en ideeën.
• Ervaren schrijvers denken na over de interpretatie en integratie van verschillende tekstonderdelen. Onervaren schrijvers vertellen per onderwerp en tekstonderdeel wat ze weten.
• Ervaren schrijvers werken cyclisch van tekst naar inhoud en van inhoud naar tekst (wat wil ik zeggen, hoe schrijf ik dat goed op, is wat ik heb opgeschreven ook wat ik wilde zeggen?). Onervaren schrijvers werken lineair (wat wil ik zeggen, hoe schrijf ik dat goed op?)

Ervaren schrijvers maken ook een opzet voor hun tekst, maar niet omdat dat nou eenmaal moet van hun begeleider… Ze denken na over wat ze willen bereiken, over hoe ze dat kunnen bereiken, of ze op de goede weg zijn en of ze hun doel hebben bereikt. Oftewel: goede schrijvers weten dat schrijven over denken gaat  en ze hebben grip op hun schrijfproces, in tegenstelling tot onervaren schrijvers.

Gelukkig is denken en grip krijgen op je schrijfproces ook te leren.